[snsd fiction] oo หลงเข้าให้ ยัยอเมริกัน oo [Yulsic]

หลงเข้าให้  ยัยเมริกัน

 

เปิดขายเป็น PDF แล้วจ้า ไปซื้อเก็บไว้อ่านได้น่อ ทางนี้เลย 

>>>> หลงเข้าให้ยัยอเมริกัน.PDF <<<< 

 

INTRO....




RrRErrrrrrrrr~

"ฮัลโหล...แหม ยังจำเบอร์กันได้ด้วยเหรอ" 


เมื่อสไลด์นิ้วจดสุดจอ หน้าจอขึ้นสถานะว่าเจ้าของโทรศัพท์ได้ทำการรับสายเรียบร้อยแล้ว
เสียงทักทายพร้อมคำงอนง้อน้อยใจเชิงกระเซ้าเย้าแหย่ก็กรอกใส่ไปให้อีกฝ่ายที่เป็นคนโทรมาทันที
...

"ทำไมล่ะ ก็คิดถึง...จะโทรหาบ้างไม่ได้?" 


เสียงปลายสายตอบกลับมากวนๆอย่างไม่สนใจคำประชดของอีกคน แต่น้ำเสียงเฉยๆของเธอ
มันช่างตรงกันข้ามกับรอยยิ้มที่กำลังระบายขึ้น เหมือนทุกครั้งที่ได้โทรหา ไม่ว่าจะกี่ครั้ง
คนคนนี้ก็จะทำให้มีรอยยิ้มตลอด


"มันก็ได้.....แต่ก็สามเดือนแล้วเปล่า หนีเราไปมีอื่นล่ะสิท่า"


คิก..ก เสียงหัวเราะคิกคักดังกลับมาให้ได้ต้องเบะปากใส่อย่างหมั่นไส้ อุตส่าห์แสดงออก
ว่างอนขนาดนี้แล้วยังจะมีหน้ามาขำกันอีก ปิดเทอมใหญ่ทั้งทีแต่กลับไม่มีเลยแม้แต่จะโทรมาหากันบ้าง 



"จะบ้าเหรอ...เรายังไม่มีกันเลย แล้วเค้าจะมีอื่นได้ไง~"


...ช่างยอกย้อนจริงๆเลยน้า~



"ชิ น่าน้อยใจ หาว่าเราไม่มีกัน...ได้ งั้นเราก็จะไม่มีเธอ บายย" 

แกล้งตัดพ้อ พอจบประโยคก็แกล้งเงียบเสียงรอปฏิกิริยาจากอีกคนว่าจะมีท่าทีลุกลนอะไรบ้างหรือเปล่า


ดูซิจะมาไม้ไหนอีก...


"โอ๋ อย่างเพิ่งวางสิ ล้อเล่นเอง...ก็เค้ายุ่งนี่ เข้ามหาลัยปีแรกมันยุ่งนะ เรื่องเยอะไปหมด 

ทั้งเรื่องที่เรียน ที่อยู่ หอพัก ที่กิน เอกสาร บลาๆๆๆ ไม่ได้เหมือนเธอนี่ เด็กน้อย ม.หก อิอิ"


"แต่ก็น่าจะโทรมาบ้างป้ะ?"

"โทรศัพท์พังอะดิ ส่งซ้อมแล้วก็เพิ่งได้เนี่ย...เลยโทรมาหาเลย คนแรกเลยนะ"



ได้ยินดังนั้นก็ทิ้งกายนอนหงายลงบนเตียงในห้องนอนของตัวเองด้วยท่าทีสบายใจแบบสุดๆ
พลางอมยิ้มชอบใจกับคำพูดของอีกคน

"ก็ได้...แล้วมหาลัยเป็นไงบ้างอะ ดีไหม หนีกันไปไกลเลยนะ"

"ก็ดีนะ ดีมากเลยแหละ มหาลัยดังนี่นา เค้าสอบได้อันดับต้นๆของนักเรียนทั้งหมดเลยนะ 

อังกฤษนี่เค้าได้เต็มเลยด้วย" 

ทำเอาคนฟังถอนหายใจอย่างหมั่นไส้ ใช่สิ...ก็เธอน่ะเก่งไปเสียทุกอย่าง อยู่ที่โรงเรียน
ก็สอบได้ลำดับต้นๆของห้องตลอด แล้วก็ชอบมาอวดแข่งกับเรานี่แหละ...หึ 


มันไม่ได้น่าหมั่นไส้ขนาดนั้นหรอก ก็เพราะคะแนนที่มาอวดมันไม่คะแนนเยอะเท่าของเราน่ะสิ 
สถิติท็อปของสายชั้นตลอดกาลอย่างควอน ยูริ ถึงจะอยู่คนละชั้นกันแต่คะแนนรวมก็คือ
คะแนนรวมนั่นแหละ ยังไงเราก็มีภาษีกว่า


...แต่เพราะไอ้ภาษาอังกฤษบ้าบอนี่แหละที่ฉุดคะแนนของเราไปหมด แค่มันวิชาเดียว! 

แล้วเราก็จะโดนยัยพี่สาวใกล้บ้านคนนี้อวดเรื่องวิชานี้เสมอๆเลย


"หรา...ข่มเรื่องนี้ตลอดเลยนะ ยัยคนสวย"

"เธอก็สวยนี่ ชมเราทำไม..."

"เปล่าหรอก ก็แค่..คิดถึง คง...นานๆจะกลับมาทีใช่ไหม.." 

น้ำเสียงอ่อยๆดังขึ้นด้วยจิตใจที่ห่อเหี่ยว เพราะอีกคนต้องไปเรียนในที่ที่ใหม่แล้วก็ห่างกัน 
มันคงคิดถึงไม่น้อยนั่นแหละก็คนเคยเดินกลับบ้านด้วยกันทุกวันนี่นา 

...คงต้องเดินกลับบ้านคนเดียวแล้วล่ะมั้ง


"เสียงอ่อยเชียว ก็คิดถึงเหมือนกันแหละ เธอก็รีบๆเรียนสิแล้วตามเค้ามา....อ้อ"


"นั่นไง! ว่าแล้วต้องมีอะไรแน่ๆ ไม่งั้นไม่โทรมาใช่ไหม เช๊อะ!!" 

สะบัดเสียงใส่ทันทีเมื่อได้ยินคำว่า อ้อ จากปลายสาย...ทุกครั้งที่มีเรื่องจะต้องชวนคุย
ตะล่อมเราแบบนี้ตลอด แล้วก็จะลงท้ายด้วย อ้อ...ตามด้วยประสงค์หลักของเธอ


"น่ารักอะ..รู้ใจทุกเรื่องเลยนะ แบบนี้ไม่รักคงไม่ได้~"

"แหวะ ไปหาหนุ่มๆที่มหาลัยเถอะ ปล่อยเราไว้คนนึง"


"ถ้าไม่หล่อถูกใจแล้วกลับมาหาตัวได้เปล่าล่ะ..."


"บ้า ไม่เล่นแล้ว ขนลุกน่า (-///-)... ว่าแต่ธุระของคุณคืออะไรคะ? ลืมของ? จะให้ส่งไปให้?"


ลุกขึ้นจากเตียงพลางตรงไปยังกระเป๋านักเรียนเพื่อเตรียมข้าวของสำหรับการเปิดเรียนวันแรก
ในวันพรุ่งนี้ สมุดเล่มใหม่ หนังสือเรียนใหม่ที่เพิ่มระดับชั้นขึ้นมาอีกขั้นพร้อมซองดินสอถูกจับ
ยัดใส่เป้ใบเก่า ที่มีรอยขาดตามขอบ สีซีดๆที่ดูเซอร์ๆ แต่กลับดูโดดเด่นและเป็นที่นิยม
อย่างมากสำหรับเด็กม.ปลายอย่างเธอ


"เปล่า...ไม่ได้ลืม แต่มีอะไรจะฝาก"


รอยยิ้มยกขึ้นทันทีเมื่อได้ยินอีกคนพูดกลับมา นึกว่าจะลืมกันเสียอีก ที่หายไปสามเดือน

ตอนแรกกะจะงอนสักอาทิตย์ให้รู้แล้วรู้รอด แต่มีของมาฝากกันแบบนี้...


ไม่งอนแล้วก็ได้~*


"แบบนี้รักตายเลยนะ จะส่งไปรษณีย์มาหรือจะมาให้เองล่ะ...ถ้ามาให้เองนะ จะจับจูบตรงนั้นเลย~"

" จะจูบเค้าหรอ ขอแม่เค้ารึยัง"


"...จะจูบของฝากเถอะ ยิ่งถ้าน่ากินนะ...จะเขมือบลงท้องให้หมดตรงนั้นเลย" 

ควอน ยูริ!!


ยูริหัวเราะร่าเมื่อได้ชัยชนะโดยการแกล้งสาวปลายสายจนเธอเงียบกริบไปเลยเมื่อได้ยิน
ประโยคล่าสุดของเธอ เราคุยกันแบบนี้บ่อยๆแต่ก็รู้กันว่าต่างคนต่างรักกันเหมือนญาติพี่น้อง

แถม ผู้หญิงด้วยกันอีกต่างหาก มันจะเป็นไปได้อย่างไรเล่า

...ถึงแม้อีกคนจะสนใจในเพศเดียวกันก็เถอะ แต่เธอรู้ดีว่าพี่สาวคนนี้ไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับเธอแน่นอน


ดูเหมือนปลายสายจะเงียบไปนานจนยูริต้องหยุดรอฟังว่าสายหลุดหรือเปล่า...

หัวคิ้วขมวดเข้าหากันทันทีเมื่อได้ยินเสียงกลั้นขำของอีกฝ่าย


...อะไรกัน ทุกทีจะงอนแล้วก็โวยวายใส่นี่นา


"พูดจริงหรอ...ว่าจะจูบของฝากน่ะ"

"...จริงสิ ของฝากจากตัวน่ะอร่อยทุกทีนั่นแหละ"

ยิ่งยืนยันก็เหมือนกับไปกระตุ้นต่อมหัวเราะของอีกคนให้ดังขึ้นเรื่อยๆ จนคนฟังชักจะหวาดกลัว
กับการสนทนาครั้งนี้เสียแล้ว นี่ไม่ได้คุยกันแค่สามเดือน ห่างกันแค่ไม่เท่าไรก็ถูกรถในเมืองกรุง
เฉี่ยวจนสมองเลอะเลือนไปหมดแล้วหรือไงกัน


"จะรอดูแล้วกัน ว่าจะจูบของฝากของเค้าจริงหรือเปล่า...ยูลต้องชอบ มากกก แน่ๆเลย

เค้าจะเดินทางคืนนี้นะ แล้วพรุ่งนี้จะพาของฝากไปส่งถึงที่โรงเรียนเลย ไม่ต้องมาแวะบ้านเค้าล่ะ" 



ประหลาด...ชักประหลาดจริงๆแล้วนะ ของชอบเหรอ...อืม 


...ขออร่อยๆก็แล้วกัน มิกกี้ตัวโตๆก็ได้นะ


"พรุ่งนี้เร็วๆหน่อยเส่~"

....................................................